Merhaba , umuyorum ki iyisinizdir. Ele alacağım konuya değinecek olursam ziyaretlerden geriye kalanları ele alacağım bu yazıda. İyi okumalar dilerim.. İnsan hayatında yolculuk halinde bulunmaktadır. Bir yerlere gider, gelir, yeni insanlar tanıyarak yaşamımızı sürdürürüz. Peki ya gittiğimiz yerlerden dönerken her şeyi orada bırakarak dönmek mümkün mü? Bir başka deyiş ile eyvallah diyerek arkamızı dönüp gitmek mümkün mü? Ben kendi adıma cevap vereyim: Hayır! Kan bağı mı gönül bağı mı diye sormuştu bir ablam. Yaşamadan önce çok hissedemedim. Bunu içten hissettiğim anlardan biriydi Trabzon dönüşündeki uçak yolculuğu. Kulağımda Cem Karaca’nın İşte Geldik Gidiyoruz şarkısı defalarca döndü. Devamında gelen bilinmez bir diyara sözleri özetliyordu durumu. Sanki evimden ziyade bilinmez bir yere dönüyordum. Çünkü geride kalan bir şeyler vardı, beni orada bırakan bir şeyler. Anladım ki insan ona iyi gelen yerlerden arkasını dönünce kopamıyormuş. Bir de yüklediği sorumluluklar var tabii.. Yolumuzun kesiştiği insanlar boşuna olmadığı gibi yapılan yolculuklar da boşuna değil elbette. Yıllar sonra orada ki öğrenciler, insanlar muhtemelen bizi hatırlamayacak. Lakin eminim ki onları anlıyor oluşumuzu, berber içten gülüp eğlenmemizi sisli bir görüntü olarak da olsa anımsayacaklar. Samimiyet ve sevginin olduğu kısa sürede de olsa insan insana çok şey katar. Zamandan ziyade hal dilidir etkileyen. Öyle izler bırakabilir ki fark etmeden kurduğu o cümle aylarca belki yıllarca umut olur size. Bilirsiniz bundan sonra aranızda uzunca yolların olduğu bir kardeşiniz var orada. Ve kardeş demek onun sorumluluğunu da omuzlarına almak demektir. En başta sorduğumuz soruya itafen arkanı döndüğünde yokmuşçasına gidememektedir. Çok kapalı, karışık oldu söylediklerim. Yazılar insanın anladığından ibarettir bence. Siz de bu satırlardan ne anlar, payınıza ne çıkarırsanız o’dur nasibinize düşen. İşte geldik gidiyoruz. Geride bıraktıklarımız ile yaşayarak… Selametle!